به گزارش قدس آنلاین، برهمین اساس، همکاری‌های هسته‌ای یکی از عرصه‌هایی است که از یک‌سو می‌تواند نیازهای هسته‌ای ونزوئلا را تأمین کند و از سوی دیگر در قالب راهبرد کلان دو کشور در راستای مبارزه با تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا قرار بگیرد. بهره‌مندی از توانایی و ظرفیت‌های ایران در صنعت پزشکی هسته‌ای و دارویی از جمله چشم‌اندازهای ونزوئلا برای همکاری هسته‌ای با کشورمان است.
به‌تازگی، آلبرتو کینترو رئیس انستیتوی تحقیقات علمی ونزوئلا در این باره تصریح کرده: «ایران و ونزوئلا می‌توانند با تمرکز بر محصولات تولیدی رادیوداروها، مناسبات خود در این عرصه را به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش دهند. از آنجایی که ایران یکی از کشورهای سطح بالا در بخش درمانی است که توانسته رادیوداروهای درمانی تولید و روانه بازار کند، این امر می‌تواند زمینه را برای جلب نظر سرمایه‌گذاران برای ورود به این بازار فراهم کند».
ونزوئلا از سال ۲۰۰۷ به دنبال انرژی هسته‌ای بوده و هوگو چاوز رئیس جمهور وقت ونزوئلا تلاش کرد از ظرفیت‌های ایران برای پیشبرد برنامه هسته‌ای خود بهره ببرد. گرچه ونزوئلا دستیابی به انرژی هسته‌ای را از همان سال‌ها پیگیری کرده اما کشورمان در پیگیری همکاری‌های هسته‌ای با ونزوئلا دچار فراز و فرودهایی بوده است. با این‌حال، تشکیل کمیته راهبردی همکاری‌های هسته‌ای میان ایران و ونزوئلا جدیدترین تصمیم دو کشور برای ارتقای همکاری‌های هسته‌ای است. به گفته مقامات ونزوئلا، توسعه تأسیسات هسته‌ای، برنامه‌های آموزشی برای تقویت نیروی انسانی، ارائه خدمات و دانش فنی از جمله زمینه‌های همکاری این کمیته خواهد بود.
کمک ایران در عرصه توسعه تأسیسات و شتاب‌دهنده‌های پزشکی
در همین زمینه، هادی اعلمی فریمان کارشناس مسائل آمریکای لاتین در گفت‌وگو با قدس بیان کرد: در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران در حوزه دانش هسته‌ای به جایی رسیده که می‌تواند این دانش را به سایر کشورها صادر کند. فناوری هسته‌ای که با پشتکار و تلاش متخصصان و دانشمندان هسته‌ای کشور بدست آمده، فرصت بسیار مناسبی برای ایران است تا آن را در راستای اهداف و مقاصد بشردوستانه اشاعه دهد. کشورهای مطرحی هم در خاورمیانه، آفریقا و آمریکای لاتین وجود دارند که خریدار این فناوری هستند. در همین راستا، ایران با کشور ونزوئلا روابط ویژه‌ای دارد. ونزوئلا خواهان بهره‌مندی از کمک‌های ایران در عرصه توسعه تأسیسات و بحث شتاب‌دهنده‌های هسته‌ای است که همین همکاری‌های هسته‌ای می‌تواند ظرفیت بسیار خوبی را برای گسترش مراودات و مبادلات سایر عرصه‌ها پدید آورد.
اعلمی فریمان درباره تأثیر همکاری‌های هسته‌ای بر توسعه روابط در سایر عرصه‌ها گفت: در حال حاضر بسیاری از کشورها ترجیح می‌دهند برای توسعه خود منتظر اجازه و تصمیمات آمریکا نباشند، چنان‌که این موضوع را به‌تازگی در پیمان شانگهای و جریانات مربوط به عضویت بریکس شاهد بودیم. از همین روی، همکاری‌های هسته‌ای می‌تواند مقدمه‌ای برای گسترش روابط به سایر موضوعات مورد توجه طرفین باشد. کشورهای آمریکای جنوبی عمدتاً تمایل دارند شرکایی به غیر از آمریکا برگزینند و از ظرفیت‌های سایر سازمان‌ها یا کشورهای همسو استفاده کنند، به همین دلیل ایران نیز جایگاه مهمی در این زمینه دارد. ایران و ونزوئلا در حوزه‌های مختلفی همچون کشاورزی، صنعتی، اقتصادی، هسته‌ای و نظامی دارای بالاترین سطوح توافقات از نظر قراردادی و روی کاغذ هستند، اما مسئله اصلی بر سر نحوه تعامل و به تحقق رساندن قراردادهاست. گرچه در مقاطعی تصمیمات مغفول مانده و به نتیجه نرسیده، بااین‌حال با سفر و رایزنی‌های دوباره دولت سیزدهم به نظر می‌رسد تلاش برای ارتقای همکاری‌ها جریان دارد. در حوزه قراردادهای نفتی حداکثر همکاری‌ها وجود دارد و به‌تازگی هم موضوعات صلح‌آمیز هسته‌ای مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین دولت باید راهبردها و بخش خصوصی را به سمت استفاده حداکثری از توسعه مناسبات و درنتیجه آن ایجاد گشایش‌های تجاری سوق دهد تا مناسبات دوجانبه به مرحله اعلا و کامل برسد.
نظر شما